Onwerkelijk maar toch realiteit
De afgelopen dagen werd het allemaal extra duidelijk, we leven in een andere wereld.
De dodenherdenking op de lege Dam in de hoofdstad met de indrukwekkende en warme toespraak van onze Koning. Vijfenzeventig jaar vrijheid op Bevrijdingsdag, terwijl overal vlaggen wapperen in alle straten van ons land, bleef het te stil.
Een onwerkelijk gevoel maar het is de realiteit. Wij verlangen allemaal naar contact met mensen, de knuffel, de arm om je schouder. Die dingen leken gewoon maar nu weten wij allemaal hoe bijzonder dat contact tussen mensen eigenlijk was.
Bij de brandweer is het precies zo, dat wat gewoon was blijkt bijzonder. Geen oefenavonden, niet na afloop de kameraadschap met sterke verhalen en lachende mensen. Als de pieper gaat gaan wij nog steeds zo snel mogelijk naar de kazerne. Dan ongemakkelijk dichtbij elkaar in de tankautospuit. Reanimaties zonder beademing in gele pakken en als je dan terugkomt in de kazerne snel de boel in orde maken, handtekening zetten en zo snel mogelijk weer uit elkaar. Meestal naar huis om daar alleen aan het werk te gaan.
Vooral dat zo snel mogelijk uit elkaar gaan staat haaks op hoe ik de brandweer in de afgelopen tientallen jaren heb leren kennen. Want de kameraadschap en het delen van de indringende ervaringen zorgen voor de niet te breken band die brandweermensen met elkaar hebben. Dus ook dat is onwerkelijk, maar wel de realiteit van dit corona tijdperk.
De VBV heeft aan de leiding van de brandweer laten weten dat wij gedurende de “strenge lockdown” periode zeer terughoudend zullen zijn in het benoemen van zaken bij de brandweer die beter kunnen. De vragen die wij ontvangen hebben wij wel gedeeld maar niet in het openbaar. Dus vragen over veilig werken in de nieuwe anderhalve meter omgeving hebben wij wel gesteld maar niet breed uitgemeten.
Nu de versoepeling van de maatregelen aanstaande lijkt is dat voor de VBV ook het sein om weer de eigen onafhankelijke koers te kiezen. Uiteraard op basis van feiten en de inhoud, zoals u dat van ons gewend bent.
Gelukkig gebeurde er in de afgelopen periode ook iets moois. Al was de aanleiding, het overlijden van ons lid uit Limburg-Noord, Nils van Ninhuijs, bijzonder triest.
Omdat Nils jaren had gewerkt bij de brandweer op basis van een aanstelling als Vrijwilliger vielen door zijn ziekte alle inkomsten weg. Ook na zijn overlijden konden de vrouw en kinderen van Nils niet rekenen op het vangnet van de werkgever. Daarom zijn wij een crowdfundingsactie gestart met als doel de kinderen van Nils te helpen bij hun studie. Mede dankzij een artikel in dagblad ‘De Limburger’ hebben wij inmiddels al meer dan 10.000 euro opgehaald. Voor dat prachtige resultaat zijn wij alle mensen uit de brandweer gemeenschap en de mensen die Nils en het brandweerwerk een warm hart toedragen zeer dankbaar.
De zaak van Nils onderstreept het belang van een goed vangnet voor (brandweer) hulpverleners bij (beroeps)ziekte en (dienst)ongeval. Juist daarom ondersteunt de VBV het pleidooi van de Coalitie voor Veiligheid voor een nationaal fonds voor alle hulpverleners die door hun werk in de problemen komen. Anders dan bij militairen en politieagenten moet dit voor brandweermensen niet in Den Haag worden opgelost. Hoewel de minister van Justitie en Veiligheid verantwoordelijk is voor het brandweerstelsel moet de financiële kwestie eigenlijk op gemeentelijk en regionaal niveau worden afgehandeld.
Toch pleiten wij samen met de andere organisaties, verenigd in de Coalitie voor Veiligheid, voor één nationaal fonds voor alle hulpverleners in ons land.
Daar zal de VBV zich in de komende tijd hard voor maken. Daar kunt u op rekenen.
Al was het maar voor de kinderen van Nils.
Marcel Dokter
Voorzitter.